Ooit dacht ik dat als je ging dementeren, er een puurdere, rauwere versie van jezelf tevoorschijn kwam. Van die mening ben ik nu af.
Een collega in het verpleeghuis onderstreepte mijn eerste idee door het zo te verwoorden:
‘De mensen hier zijn opgegroeid met strenge normen en waarden. Ze leefden in een strak stramien van hoe je je hoorde te gedragen. Nu moeten ze hun maskers laten zakken en voor sommigen is dat heel bevrijdend. Een mooie overgang naar de dood.’ Lees verder Legt dementie je kern bloot? →
(leestijd 1 minuut)
Ik kom mijn smalle straat in rijden. Het is laat en regenachtig. Alle parkeerplekjes zijn bezet. Ik rij langzaam om geen plek te missen. Op de stoep laat een man zijn hond uit – tenminste, dat neem ik aan. De man is groot en heeft tatoeages op zijn schedel. De hond zie ik niet, maar het tempo van de twee ligt dermate laag dat ik het woord ‘dik mormel’ al in mijn hoofd heb. Lees verder Parkeren →
Schrijver, ghostwriter en schrijfcoach Heleen Niele. Blogs over dementie en faits divers
